شعر (آواز روح)

                        

نفسم میشکند مثل غروب

نفسی نو خواهم

به طلوع دگری اندیشم

به امید

به سراپرده دلهای سپید

موجی از اشک ز برخورد به اعماق دلم میشکند

تا دهد تاوانی

نفس و جان

رودی از چشمه نور

تا به سجادهُ پژمردهُ گلهای گلستان سعادت

سجده ای تازه کند.

تو به نی محتاجی

من تنها به نوای نی چوپان وجود

از تو محتاجترم

پل دل بر لب دریای صفا

از کنار قفس این نفسم میگذرد

                                                    احمد